2. مقام عصمت‌

شيعه معتقد است كه امامان اهل بيت عليهم السلام از هر گونه خطا و گناه معصوم هستند، همان گونه كه در قرآن مجيد آمده است: «إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً». [1]

با توجّه به اين كه مقصود از طهارت در اين آيه شريفه، پاكيزگى از آلودگى‌هاى ظاهرى بدن و لباس نيست بلكه پاكيزگى روح از آلودگى هر گونه گناه و دروغ و شرك است، و نيز مقصود از اراده الهى، اراده تكوينى و قطعى ذات لايزال الهى است كه تخلف‌پذير نيست، زيرا اراده تشريعى خداوند مبتنى بر تطهيرِ از گناهان، شامل همه انسان‌هاست، قطعاً مقصود از اراده تطهير در اين آيه همان پاكيزگى اهل بيت عليهم السلام از هر گونه گناه است كه مفهوم «عصمت» مى‌باشد.

ده‌ها نفر از محدّثان اهل سنّت و پيروان مكتب اهل بيت عليهم السلام در كتب خويش تصريح كرده‌اند كه شأن نزول اين آيه علاوه بر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله «حضرت على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام» بودند. [2]

(شرح بيشتر در مسأله معصوم بودن ائمّه اهل بيت عليهم السلام را بايد در كتب كلامى مطالعه كرد).

3. احاديث نبوى كه دلالت دارد بر اين كه على عليه السلام محور حق و معيار شناخت حق از باطل است مانند آنچه حاكم نيشابورى در «مستدرك‌» نقل كرده كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:

«رحم اللَّه عليّاً اللّهم أدر الحقّ معه حيث دار»

. حاكم نيشابورى بعد از ذكر اين حديث مى‌گويد:

هذا حديث صحيح على شرط مسلم و لم يخرجاه. [3]

اين حديث در «صحيح ترمذى» [4] و «الإمامة و السياسة» [5] به اين تعبير آمده است:

«علىٌّ مع الحقّ و الحقّ مع علىٍّ»

و همچنين در «تاريخ بغداد» [6] و «تاريخ‌

[1]. احزاب، آيه 33.

[2]. مانند روايت ابن عباس: اخذ رسول اللَّه صلى الله عليه و آله ثوبه فوضعه على‌ على و فاطمه و حسن و حسين و قال: «إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً» دعا رسول اللَّه صلى الله عليه و آله علياً و فاطمه و حسناً و حسيناً فجلّل عليهم كساء خيبرياً فقال: «اللهم هؤلاء اهل بيتى، اللهم اذهب عنهم الرجس و طهرهم تطهيراً». فقالت ام سلمة لرسول اللَّه صلى الله عليه و آله: أ لستُ منهم؟ قال: «أنت الى خير». (المستدرك على الصحيحين حاكم‌، ج 2، ص 158، حديث 4705).

[3]. مستدرك الصحيحين‌، ج 3، ص 124.

[4]. صحيح ترمذى‌، ج 5، ص 297، ح 3798.

[5]. الامامة و السياسة، ج 1، ص 98.

[6]. تاريخ بغداد، ج 14، ص 322.