4- «ريان بن صلت» يكى ديگر از رواتى است كه در سند حديث نهم از اين باب واقع شده است و نويسنده مزبور به بهانه اين كه او بعيد است تا زمان امام عسكرى عليه السلام زنده باشد (بدون اين كه هيچ‌گونه دليلى بر اين موضوع اقامه كند) و به بهانه اين كه او در دستگاه خلفاى عبّاسى بوده، در حالى كه مى‌دانيم امثال «علىّ بن يقطين» ها به فرمان امامان در دستگاه آنها بودند، و مأموريّتى از طرف امامان براى حفظ مردم بيگناه داشته‌اند، مورد انتقاد قرار داده است، در حالى كه در كتب رجال مخصوصاً «رجال نجاشى» و «علّامه حلّى» و «شيخ طوسى» اين مرد توثيق شده است.

از همه مضحك‌تر اين كه او روايت ريان بن صلت را مرسله قلمداد كرده است در حالى كه كمترين ارسالى در سند حديث وجود ندارد، و معلوم نيست دروغ به اين آشكارى را به چه منظورى گفته است!

5- از همه شگفت‌انگيزتر اين كه روايت هفتم را به‌