باشد تا روز بيست و سوّم مكروه، و پس از آن كراهت ندارد.

و امّا اگر به قصد فرار از روزه باشد چطور؟

ظاهر روايات سابق اين است كه جواز سفر در صورتى است كه حاجتى به سفر باشد؛ ولى در بين ادلّه دو دليل داريم كه شامل اين فرض هم مى‌شود:

1- صحيح حلبى كه در آن روايت جمله زير ديده مى‌شود:

«ثمّ يبدو له ... ان يسافر» [1] كه اين جمله، سفر به قصد فرار از روزه را هم شامل مى‌شود.

2- اطلاق آيه شريفه‌ (وَ مَنْ كانَ مَرِيضاً أَوْ عَلى‌ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ) [2] نيز شامل محلّ بحث مى‌شود، چون هنگامى كه سفر كرد- به هر انگيزه‌اى كه باشد- آيه شاملش مى‌گردد، و بايد روزه‌اش را افطار كند، و بعدا قضا نمايد.

نتيجه اين كه: اين حيله، يا به تعبير صحيحتر چاره‌جويى، جهت سفر در ماه رمضان به قصد فرار از روزه، و قضاى آن در ماه بعد، مشروع و مباح است، و از نظر شرع مقدّس مانعى ندارد.

[1]. وسائل الشيعة، جلد 7، ابواب من يصح منه الصوم، باب 3، حديث 1.

[2]. سوره بقره، آيه 185.