گرچه طرفدارى از صلح- هنوز مانند بسيارى از خواست‌هاى ديگر بشر- از حدود آرزو، فراتر نرفته؛ و همه جا به عنوان يك شعار مورد استفاده قرار مى‌گيرد، و حتّى آتش افروزان جنگ آن را يدك مى‌كشند؛ ولى به هر حال، اين وضع نشان مى‌دهد يك «تشنگى عمومى» نسبت به «آب حيات صلح» همگان را فرا گرفته، و به راستى توده‌هاى مردم جهان آن را به عنوان پايه اصلى براى پيشبرد همه برنامه‌ها مى‌طلبند.

مخصوصاً با توجّه به اين كه جنگهاى امروز آن قدر پرخرج و ويرانگر است كه ممكن است كشورى تنها با چند روز جنگ علاوه بر تحمّل ميلياردها خسارت مالى و هزاران كشته و مجروح، دهها سال از نظر اقتصادى و عمرانى عقب بيفتد.

هرگز نبايد اين خواست عمومى را دست كم بگيريم؛ زيرا كه هر تحوّل و انقلابى نخست به صورت يك «آرزو» يك «خواست بدون پشتوانه» يا يك «شعار دلپذير» در اعماق فكرها جوانه مى‌زند؛ سپس به صورت يك «ضرورت» و يك «واقعيّت اجتناب‌ناپذير» در مى‌آيد و تدريجاً اركان جامعه را دگرگون مى‌سازد.

آتش بس جنگهاى سابق ويتنام و آمريكا، گويا طبق گفته خبرگزاريها- پانصد هزار بار! نقض شد، ولى سرانجام ديديم كه به مرحله جدّى و قطعى رسيد و ضرورتى كه مى‌بايست تحقّق يابد با پيروزى ويتنام تحقّق يافت.