مجامع بزرگ جهانى را از حلّ بسيارى از مشكلات ناديده بگيريم.

ولى نبايد همانند افراد منفى‌باف، وجود آن را كه دليل بر وارد شدن بشريّت در يك مرحله جديد تاريخى است ناديده بنگاريم.

مى‌دانيم «سازمان ملل متّحد» در واقع حكم يك «سازمان مادر» را دارد، و از آن شعبى منشعب مى‌گردد كه يكى از آنها «شوراى امنيّت» است.

تفاوت اين «فرزند» با آن «مادر» در آن است كه «آن» قدرت اجرايى ندارد و مصوّباتش يك سلسله توصيه‌هاى رسمى، به كشورهاى جهان است.

به همين دليل، گاهى افراد بدبين، از اين مجمع جهانى، به عنوان «ميز خطابه» يا «تالار سخنرانى جهانى» يا «پارلمان بى‌دولت» و مانند آن تعبير مى‌كنند؛ ولى هر چه هست اين فايده را دارد كه همه كشورهاى جهان در رأى‌گيرى بر اساس «مساوات و برابرى» در آن شركت دارند، و مصوّباتش تأثير روانى و معنوى قابل ملاحظه‌اى در افكار عمومى مردم جهان دارد.

امّا فرزندش «شوراى امنيت» توانايى كافى و قدرت اجرايى دارد! و اگر بخواهد مى‌تواند مصوّبات خود را پياده كند، ولى متأسّفانه قدرت كافى براى رأى‌گيرى ندارد؛ زيرا قدرتهاى پنج‌گانه (آمريكا و شوروى و چين و فرانسه و انگليس) كه عضو دائمى و ابدى! شورا هستند؛ هر يك به تنهايى مى‌تواند با رأى منفى خود همه تصميمها را خنثى كند؛ و اين حقّ‌ «وتو» كه علامت يادگارى از عهد استعمار بر پيشانى اين مركز