است نه مبالغه! گوئى، منتها او شاهكار هدف آفرينش است و صالحان ديگر هر كدام بخشى از اين هدف بزرگ را تشكيل مى‌دهند.

از مجموع آنچه در اين فصل تحت پنج عنوان گفته شد، چنين نتيجه مى‌گيريم:

آنها كه دور نشسته‌اند و وجود امام را در عصر غيبت يك وجود شخصى و بدون بازده اجتماعى دانسته‌اند و به عقيده شيعه در اين زمينه تاخت‌وتاز كرده‌اند كه وجود چنين امامى چه نفعى در مقام رهبرى و امامت خلق مى‌تواند داشته باشد، آنچنان كه آنها گفته‌اند نيست، و آثار وجودى او در اين حال نيز فراوان است.