و رفع نيازهاى آنهاست؛ چرا كه ذات او از هر نظر بى‌پايان است و عارى از هر گونه كمبود و با اين حال انجام دادن كارى به نفع خود، درباره او مفهوم ندارد.

حالا به اين مثال توجّه كنيد:

در زمينى مستعد و آماده، باغى پرگل و ميوه احداث مى‌كنيم؛ در لابه‌لاى درختان و بوته‌هاى گل، علف هرزه‌هايى مى‌رويند؛ هر وقت به آبيارى آن درختان برومند مى‌پردازيم علف هرزه‌ها نيز از پرتو آنها سيراب مى‌شوند.

در اينجا ما دو هدف پيدا مى‌كنيم:

هدف اصلى‌ كه آب دادن درختان ميوه و بوته‌هاى گل است.

و هدف تبعى‌ كه آبيارى علف هرزه‌هاى بى‌مصرف مى‌باشد.

بدون شك هدف تبعى نمى‌تواند انگيزه عمل گردد، و يا حكيمانه بودن آن را توجيه كند؛ مهم همان هدف اصلى است كه جنبه منطقى دارد!

حال اگر فرض كنيم بيشتر درختان باغ خشك شوند و جز يك درخت باقى نماند، امّا درختى كه به تنهايى گلها و ميوه‌هايى را كه از هزاران درخت انتظار داريم به ما مى‌دهد بدون ترديد براى آبيارى همان يك درخت هم كه باشد برنامه آبيارى و باغبانى را ادامه خواهيم داد؛ گواينكه علف هرزه‌هاى زيادى نيز از آن بهره گيرند، و اگر يك روز آن درخت نيز بخشكد آنجاست كه دست از آبيارى باغ مى‌كشيم هرچند علف هرزه‌ها بميرند.