ثانياً، با توجّه به اصل اساسى بالا روشن مى‌شود كه چرا مى‌گوييم هنوز وجود اين آمادگى مسلّم نيست؛ چه اينكه، حدّ اقل چند نوع آمادگى براى اين كار لازم است:

1 آمادگى پذيرش (آمادگى روانى)

مردم جهان بايد بقدر كافى تلخى اين وضع نابسامان و بى‌عدالتيها را درك كنند.

مردم جهان بايد نارسائى و ضعف قوانين بشرى را براى اجراى عدالت اجتماعى لمس كنند.

مردم جهان بايد اين حقيقت را بيابند كه تنها در سايه اصول و پيوندهاى مادّى و ضمانت اجرايى موجود و مقرّرات خود ساخته انسان‌ها مشكل جهان حل نمى‌شود؛ بلكه مشكلات هر روز متراكمتر و به گونه كلاف سردرگمى پيچيده‌تر مى‌گردد.

مردم جهان بايد احساس كنند كه بحرانهاى كنونى زاييده نظامات كنونى است؛ و اين نظامات از حلّ بحرانها سرانجام عاجزند.

مردم جهان بايد درك كنند كه براى وصول به اين هدف بزرگ، اصول و نظاماتى تازه لازم است كه متّكى به ارزشهاى انسانى و ايمان و عواطف بشرى و اخلاق باشد، نه تنها اصول خشك و بى‌روح و نارسايى مادّى.

مردم جهان بايد به اين حد از رشد اجتماعى برسند كه بفهمند پيشرفت تكنولوژى الزاماً به مفهوم پيشرفت بشريّت و تأمين‌