بندرت به يكصد و بيست سال مى‌رسد، و افرادى كه در عصر ما به يكصد و پنجاه يا شصت سال و بيشتر رسيده باشند جزء نوادر جهان محسوب مى‌گردند. [1]

ولى براى يك بحث علمى و تحقيقى پيرامون مسأله طول عمر هيچ‌گاه نمى‌توان به اين مقدار قناعت كرد بلكه بايد امور زير را مورد بررسى قرار دهيم و ببينيم:

آيا عمر طبيعى حدّ ثابتى دارد؟ فيزيولوژى امروز در اين باره چه مى‌گويد؟

آيا راهى براى افزايش طول عمر هست؟

آيا تا كنون افراد استثنايى كه در ساختمان جسمى و روحى و اعضاى بدن، و حواسّ مختلف، و ساير صفات عمومى انسانها با دگران فرق داشته باشند ديده شده‌اند؟

آيا تاريخ واقعاً كسانى را با عمرهاى طولانى‌تر از آنچه امروز مى‌بينيم به خاطر دارد؟

و از همه اينها گذشته، بايد ديد كسانى كه اين اشكال را طرح كرده چه كسانى هستند و برداشت آنها از مسائل مختلف مذهبى چيست؟

[1]- چندى قبل پيرمردى را در كرمان مشاهده كردم كه بخاطر عدم توانايى بر روزه ماه مبارك رمضان، پيرامون مسأله فديه سؤال مى‌كرد؛ عمر او را پرسيدم، گفت 29 سال دارد و چون ديد تعجّب كردم اضافه كرد صد را حساب نمى‌كنم اضافه بر صد را مى‌گويم يعنى 129 سال!