ديگر با چنين سخنانى برادران دينى‌اش را آزار ندهد.»

4- دعائم الاسلام حديث زير را از امير مؤمنان عليه السّلام نقل مى‌كند:

«من نفى رجلا من أبيه ضرب حدّ القاذف فاذا نفاه من نسب قبيلته ادّب‌ [1]؛ اگر شخصى به ديگرى بگويد: «تو فرزند پدرت نيستى» حدّ قذف (هشتاد تازيانه) بر وى جارى مى‌گردد. ولى اگر نسب قبيله‌اش را منكر شود، فقط تأديب مى‌شود.»

5- دعائم الاسلام در حديث ديگرى از همان حضرت، در مورد شخصى كه به ديگرى توهين كرده، ولى نه در حدّى كه مستحق حدّ قذف باشد، نقل مى‌كند كه حضرتش چنين حكم كردند:

«ففى هذا كلّه الادب و لا يبلغ به الحدّ: [2]؛ در تمام اين موارد مجرم تأديب مى‌شود، و حدّ نمى‌خورد.» نتيجه اين كه در اين گروه از روايات از تعزير تعبير به تأديب شده، كه معناى گسترده‌اى دارد، و مجازاتهاى غير بدنى را نيز شامل مى‌گردد.

قرينه پنجم: رواياتى كه تعزيرات غير بدنى را مطرح كرده است‌

اين بخش قرينه روشنى بر تعميم مفهوم تعزير است.

الف) حبس تعزيرى‌

1- ابو عبد اللّه برقى از امام على عليه السّلام چنين نقل مى‌كند:

«يجب على الامام ان يحبس الفسّاق من العلماء، و الجهّال من الاطبّاء، و المفاليس من الاكرياء. قال: و قال عليه السّلام: حبس الامام بعد الحدّ ظلم‌ [3]؛ بر حاكم‌

[1]. مستدرك الوسائل، جلد 18، ابواب حدّ القذف، باب 18، حديث 7.

[2]. مستدرك الوسائل، جلد 18، ابواب حد القذف، باب 18، حديث 8.

[3]. وسائل الشيعة، جلد 18، ابواب كيفيّة الحكم، باب 22، حديث 3.