واضح آن مى‌باشد. بلكه اگر كلمه تعزير را به معناى «نصرت» نيز بگيريم آن هم به «منع» بازمى‌گردد، كه نصرت نيز نوعى منع دشمن از ظلم و ستم مى‌باشد.

با تفكّر و انديشه در كلمات لغويّين شكّ و ترديدى باقى نمى‌ماند كه تعزير منحصر در تازيانه نيست، بلكه شامل هر نوع مجازاتى مى‌شود.

قرينه دوم: كلمات فقهاى شيعه و اهل سنّت‌

كلمات برخى از فقهاى بزرگ اسلام كه ظهور يا صراحت در عموميّت معنى تعزير داشت، در مباحث پيشين گذشت. اينك به دو نمونه ديگر توجّه كنيد:

1- فقيه برجسته، علامه حلّى رحمه اللّه مى‌فرمايد:

«التعزير فى كل جناية لا حد فيه ... و هو يكون بالضرب و الحبس و التوبيخ من غير قطع و لا جرح و لا اخذ مال. و التعزير يجب فيما يشرع فيه التعزير [1]؛

تعزير در هر جنايتى كه حدّ شرعى ندارد اجرا مى‌گردد ... و آن عبارت است از مجازات بدنى، زندان، توبيخ؛ ولى قطع عضو يا ايجاد جراحت يا جريمه مالى جايز نيست، و تعزير در آنجا كه مشروع است، واجب مى‌باشد.»

مرحوم علّامه تعزير را فراتر از مجازات بدنى دانسته، هر چند جريمه مالى را از آن استثنا نموده است. ولى در مباحث آينده خواهد آمد كه آن هم نوعى تعزير است. ضمنا جمله اخير ايشان به اين مطلب اشاره دارد كه تعزير، همانند حد، دو قسم بيشتر نيست، و قسم سوم ندارد، يا واجب است‌

[1]. تحرير الاحكام، جلد 2، صفحه 239.