كه ضمانت اجرايى داشته باشد، و تعزيرات در حقيقت ضمانت اجرايى احكام الهى است، و اگر تعزيرات نباشد نمى‌توان آن احكام را قانون خواند.

سؤال: اين مطلب در مورد مكاتب و ايدئولوژى‌هاى غير الهى صادق است، امّا نسبت به آيين‌هاى الهى كه معتقد به جهان آخرت هستند صدق نمى‌كند؛ زيرا اعتقاد به آخرت به عنوان يك ضمانت اجرايى مؤثّر براى تحقّق قوانين الهى محسوب مى‌شود. چون كسى كه معتقد است خداوند به وى نزديك است، بلكه از رگ گردن هم به او نزديكتر مى‌باشد، و در همه جا حاضر و ناظر است، و در هر مكانى او را زير نظر دارد، و كوچكترين اعمال او را محاسبه و رسيدگى مى‌كند، چنين انسانى مرتكب گناه نمى‌شود، و نياز به ضمانت اجرايى ديگرى ندارد.

پاسخ: هرگاه احكام شرع و قوانين الهى و مقرّرات دينى را به دقّت مطالعه كنيم، خواهيم ديد كه خداوند به مجازاتهاى اخروى به عنوان ضمانت اجرايى قناعت نكرده، و مجازاتهايى نيز در اين جهان براى متخلّفان در نظر گرفته است. چرا كه اعتقاد به روز واپسين، تمام مسلمانها را از تخلّف بازنمى‌دارد؛ زيرا تمام آنها در سطح عالى از ايمان نيستند.

نتيجه اين كه ادلّه امر به معروف و نهى از منكر، و چگونگى تشريع قوانين الهى، ضرورت اجراى تعزيرات را به خوبى اثبات مى‌كند.

2- روايات عامّى كه هر تخلّفى را موجب مجازات مى‌داند.

احاديث متعدّدى از پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله و جانشينان بزرگوارش عليهم السّلام به دست ما رسيده، كه براى هر چيزى حدّ و مرزى قائل شده، و متجاوزان از آن حدّ و مرزها را مستحقّ مجازات مى‌شمرد.