«و حقّ الوالد على الوالد ان يحسن اسمه و يحسن ادبه و يعلّمه القرآن‌ [1]؛ حقّ فرزند بر پدر آن است كه نامى نيك برايش انتخاب كند، و نيكو ادبش نمايد، و تعليم قرآنش دهد.»

اطلاق كلمه ادب در دو روايت فوق، شامل تنبيه بدنى نيز مى‌گردد.

اضافه بر اين، در برخى روايات به تنبيه و تأديب بدنى كودكان تصريح شده است. به روايت زير توجّه كنيد:

غياث بن ابراهيم از امام صادق عليه السّلام نقل مى‌كند كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:

«ادّب اليتيم ممّا تؤدّب منه ولدك، و اضربه ممّا تضرب منه ولدك؛ يتيم را همانند فرزند ادب كن، و آن گونه كه فرزندت را تنبيه بدنى مى‌كنى، او را نيز تنبيه كن.»

خلاصه اين كه اطلاق روايات تأديب، بلكه صريح برخى از آن روايات، دلالت بر مشروعيّت تنبيه بدنى در موارد ضرورى دارد.

2- [احاديث و روايات‌]

دليل دوم احاديث و رواياتى است كه مقدار تأديب را بيان مى‌كند.

اين دسته از روايات- كه در مباحث آينده خواهد آمد- به دلالت التزامى، دلالت بر جواز مجازات بدنى كودكان و نوجوانان در موارد ضرورى دارد.

3- سيره عقلا و متشرّعه‌

، از ديگر ادلّه مشروعيّت تأديب كودكان است.

تفاوت اين دو در اين است كه سيره عقلا زمانى حجّت خواهد بود كه به امضا و تأييد شارع مقدّس برسد؛ هر چند امضاى شارع را از سكوت وى به دست آورده باشيم.

[1]. نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 391.