نزول مرگ، انسان ناگهان از خواب غفلت بيدار مى‌شود و در اين انديشه فرو مى‌رود كه عمرش را در چه راه فانى كرده و روزگارش را در چه راهى سپرى نموده است، به ياد ثروتهايى كه جمع كرده، مى‌افتد، همان ثروتهايى كه در گردآوريش چشم بر هم گذارده و حلال و حرام و مشكوك را از هم نشناخته است و اكنون هنگام جدايى از آن و واگذارى به دست وارثان فرا رسيده است ...» (يفكّر فيم افنى عمره و فيم اذهب دهره و يتذكّر اموالا جمعها اغمض فى مطالبها ... و اشرف على فراقها تبقى لمن ورائه). [1] آرى! اين بيدارى و آگاهى و اين جزع و بيتابى، همه از مشاهده عالم پس از مرگ و ملك الموت حاصل مى‌شود.

رهبران الهى از منزلگاههاى پر خوف و خطرى كه در پيش داريم ما را با خبر ساخته‌اند اگر گوش شنوا داشته باشيم.

پروردگارا! به ما چشم عبرت‌بين و گوش شنوا و دل آگاه مرحمت كن! تا پيش از فوت وقت، زاد و توشه لازم، از منزلگاه زودگذر دنيا برگيريم و با قلبى آرام و نفس مطمئنّه به سوى جهان ابدى پرواز كنيم و در جوار رحمتت با نيكان و پاكان همراه باشيم كه بهترين رفيقان و همنشينانند «وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً».

خداوندا! توفيق تكميل اين كار بزرگ را نيز به ما مرحمت فرما.

پايان نيمه ماه مبارك رمضان (ميلاد مسعود امام مجتبى (ع)) سنه 1416 مطابق با 16- 11- 74

[1] خطبه 109.