در قرآن مجيد و روايات اسلامى از اين كار شديدا مذمّت شده است.

در حديثى از پيغمبر اكرم (ص) مى‌خوانيم: «اذا مدح الفاجر إهتزّ العرش و غضب الرّبّ، هنگامى كه براى شخص فاجر مدح و ثنا گفته شود، عرش خداوند به لرزه در مى‌آيد و پروردگار غضب مى‌كند»! [1] در حديث ديگرى از همان حضرت آمده است: «من مدح سلطانا جائرا و تخفّف و نضعضع له طمعا فيه كان قرينه الى النّار، كسى كه سلطان ظالمى را ثنا گويد و به خاطر طمع در امكانات مادّيش براى او تواضع كند، همنشين او در آتش دوزخ خواهد بود»! [2] به همين دليل در احاديث اسلامى شديدا نسبت به مدح مدّاحان هشدار داده شده است كه حتى افراد با تقوا مراقب خطرات اين گونه مدّاحان باشند! در حديث معروف نبوى مى‌خوانيم: «احثو في وجوه المدّاحين التّراب، خاك به صورت مدّاحان بپاشيد! (و آنها را از خود دور كنيد كه شما را از عيوب غافل مى‌كنند)». [3] امير مؤمنان در «عهدنامه» معروف «مالك اشتر»، به مالك در اين زمينه هشدار مى‌دهد و بعد از آن كه او را به همنشينى اهل ورع و صدق و راستى دعوت مى‌كند، مى‌فرمايد: «ثمّ رضهم على الّا يطروك و لا يبجحوك بباطل لم تفعله فانّ كثرة الإطراء تحدث الزّهو و تدني من العزّة، آنان را طورى تربيت كن كه ستايش بيهوده از تو نكنند و تو را نسبت به اعمالى كه انجام نداده‌اى، تمجيد ننمايند! زيرا كثرت مدح و ثنا، خودپسندى و عجب به بار مى‌آورد و انسان را به تكبّر و غرور نزديك مى‌سازد»! [4].

[1] «بحار الانوار» جلد 74، صفحه 150.

[2] «بحار الانوار»، جلد 72، صفحه 369.

[3] «بحار الانوار»، جلد 70، صفحه 294.

[4] «نهج البلاغه»، نامه 53.