و اتوسّمكم‌ [1] بحلية المغترّين‌ [2]).

در روايات آمده است كه «طلحه و زبير» مدّتى بعد از بيعت با «على» (ع) به خدمتش آمدند و براى رفتن به «عمره» از آن حضرت اجازه گرفتند. امام (ع) كه آثار نفاق و پيمان‌شكنى را در آنان مى‌ديد، بار ديگر از آنها پيمان وفادارى و بيعت گرفت، ولى همان گونه كه مى‌دانيم به پيمان خود وفادار نماندند و آتش «جنگ جمل» را روشن كردند كه در آن آتش، بيش از ده هزار نفر از مسلمين سوختند و بى‌شك گروه زياد ديگرى در اين توطئه سهيم و شريك بودند و با اين كه بيعت كرده بودند در صدد پيمان‌شكنى بر آمدند و مخاطب «على» (ع) همين گروهند.

«ابن ابى الحديد» در يكى از كلمات خود نقل مى‌كند كه: «على» (ع) در آن روزى كه «زبير» با او بيعت كرد فرمود: «من از اين بيم دارم كه تو پيمان خود را بشكنى و با اين بيعت مخالفت كنى!» عرض كرد: «بيم نداشته باش چنين چيزى تا ابد از من سر نمى‌زند!» امام (ع) فرمود: «خداوند گواه و شاهد من بر اين موضوع باشد»؟ عرض كرد: «آرى» پس از چند روز «طلحه و زبير» خدمت امير مؤمنان (ع) آمدند و عرض كردند: «تو مى‌دانى در زمان حكومت «عثمان» چه اندازه به ما جفا شد! و مى‌دانى او همواره طرفدار «بنى اميّه» بود اكنون كه خداوند خلافت را به تو سپرده است، بعضى از اين فرمانداريها را در اختيار ما بگذار»! امام (ع) فرمود: «به قسمت الهى راضى باشيد تا من در اين باره فكر كنم و بدانيد من كسى را در اين امانت شريك نمى‌كنم مگر اين كه از ديانت و امانت او راضى و مطمئن باشم ...». آنها از نزد حضرت بيرون آمدند در حالى كه يأس از رسيدن به مقام، آنها را فرا گرفته بود و چيزى نگذشت كه اجازه براى «عمره» گرفتند.

[1] «اتوسّمكم» از ماده «وسم» (بر وزن رسم) به معنى اثر و علامت است و اين جمله اشاره به اين است كه من آثار پيمان‌شكنى را از آغاز در شما مى‌ديدم.

[2] «مغترّين» از ماده «غرور» به معنى فريب است.