در جاى ديگر مى‌گويد: «وقتى شعر سيّد رضى را پشت سر مى‌گذاريم و به نثر و نوشته‌هاى او باز مى‌گرديم، مى‌بينيم وى شخصيّت ديگرى است. مى‌بينيم او دانشمندى است كه نوشته‌هاى علمى وى گواهى مى‌دهد كه از مفاخر ادباست.

مردى است كه با روشى عطرآگين از ادبيات بلند، در علوم لغوى و شرعى چيز مى‌نويسد».

وى در جاى ديگر از كتاب خود مى‌نويسد: «اگر همه آثار قلمى سيّد رضى باقى مى‌ماند، آن وقت مى‌توانستيم بگوييم كه او در ميان همه مؤلّفان بزرگ، نويسنده‌اى بى‌همتاست و داراى مقام بلندى در نويسندگى است». [1]

وفات سيّد رضى‌

سيّد رضى در ششم محرم سال 406- پس از 47 سال زندگى- چشم از جهان فرو بست، به هنگام وفاتش وزيران، بزرگان، قاضيان و ديگر شخصيت‌هاى مهم، از هر طبقه‌اى پياده و پابرهنه در منزل او حاضر شدند و در خانه‌اش كه در محلّه «كرخ» قرار داشت مراسم فوق العاده‌اى برگزار شد.

بنا بر نقل بسيارى از مورّخان بدن شريفش را به كربلا منتقل ساختند و او را در كنار قبر پدرش دفن نمودند و آن چنان كه از تاريخ بر مى‌آيد قبر او از آغاز در حائر مقدّس امام حسين (ع) معروف و مشهور بوده است.

سيّد مرتضى برادر سيّد رضى از اندوه فراوان بر جنازه او حضور نيافت و در نمازش حاضر نشد و حتّى نتوانست به تابوت برادر عزيز و بزرگوارش نگاه كند، همچنان با ناراحتى فراوان به سوى قبر امام موسى بن جعفر (ع) حركت كرد و براى تخفيف امواج سنگين غم و اندوه، مدّتى در كنار قبر امام هفتم نشست. شعراى‌

[1] عبقريّة الشّريف الرضى، جلد 1، صفحه 204 و 205.