بخش دهم‌

و أستادى اللّه سبحانه الملائكة وديعته لديهم و عهد وصيّته اليهم فى الاذعان بالسّجود له و الخنوع لتكرمته فقال سبحانه‌ «اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ» اعترته الحميّة و غلبت عليه الشّقوة و تعزّز بخلقة النّار و استوهن خلق الصلصال فاعطاه اللّه النّظرة استحقاقا للسّخطة و استتماما للبليّة و انجازا للعدة ف «قالَ إِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ» «إِلى‌ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ».

ترجمه‌

خداوند سبحان از فرشتگان خواست تا وديعه‌اى را كه نزد آنها بود ادا كنند و پيمانى را كه با او در باره سجود براى آدم و خضوع براى بزرگداشت او بسته بودند عمل نمايند و فرمود: براى آدم سجده كنيد همه سجده كردند جز ابليس كه خشم و غضب و كبر و نخوت او را فرا گرفت و شقاوت و بدبختى بر وى غلبه كرد، به آفرينش خود افتخار نمود و خلقت آدم را از گل خشكيده، سبك شمرد. خداوند خواسته او را پذيرفت چرا كه مستحق غضب الهى بود و مى‌خواست امتحان را بر بندگان تمام كند و وعده‌اى را كه به او داده بود، تحقّق بخشد. فرمود: تو از مهلت داده شدگانى (نه تا روز قيامت بلكه) تا روز و وقت معيّنى.