سرانجام سه گروه‌

پس از اين كه بنى اسرائيل در اين امتحان سر افكنده شدند و خداوند حيله شرعى آنها را نپذيرفت، عذاب الهى نازل شد و آنها گرفتار مجازات پروردگار شدند و تنها گروه دوم (گروه آمرين به معروف و ناهين از منكر)، نجات يافتند و مجرمين از صورت انسانيّت طرد و مسخ شدند. دو آيه زير به اين مطلب اشاره كرده است:

«فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ أَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئِيسٍ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ* فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ ما نُهُوا عَنْهُ قُلْنا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِينَ؛ امّا هنگامى كه تذكّراتى را كه به آنها داده شده بود فراموش كردند، (لحظه عذاب فرا رسيد؛ و) نهى كنندگان از بدى را رهايى بخشيديم؛ و كسانى را كه ستم كردند، بخاطر نافرمانيشان به عذاب شديدى گرفتار ساختيم* (آرى،) هنگامى كه در برابر آنچه از آن نهى شده بودند سركشى كردند، به آنها گفتيم: به شكل ميمونهايى طرد شده درآييد!»

نتيجه اين كه، طبق آيات شريفه مذكور، يهوديان دست به حيله شرعى زدند؛ ولى خداوند به حيله آنها اعتنايى نكرد و آنها را به عذاب بسيار بدى گرفتار كرد.

آيات شريفه، از نظر اخلاقى درس عبرتى است براى ما، و از نظر فقهى معيار خوبى است براى اين كه در چه صورتى حيله مشروع نيست. علاوه بر اين كه از آيات فوق استفاده مى‌شود كه اوّلين حيله شرعى، به دست يهود انجام شد.