دارند و با محبّت گرد هم آيند و با محبّت متفرّق مى‌شوند؛ كسى كه زن زيباى صاحب مقامى او را به گناه دعوت كند و او بگويد من از خدا مى‌ترسم؛ كسى كه انفاق نهانى مى‌كند به‌طورى كه دست راست او از انفاقى كه دست چپ او كرده آگاه نمى‌گردد؛ و كسى كه در تنهايى به ياد خدا مى‌افتد و قطره اشكى از گوشه‌هاى چشم او سرازير مى‌شود.»

«وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ»- معنى اين جمله اين است كه خدا عالم است به آنچه انفاق مى‌كند، چه آشكار باشد و چه مخفى؛ و همچنين از نيّات شما آگاه است كه اظهار و اخفاى انفاق را به چه منظور و هدفى انجام مى‌دهيد.

در هر حال، آنچه در انفاق بسيار مهم است، نيّت پاك و خلوص در عمل است؛ دانستن و ندانستن مردم اثرى ندارد؛ و آنچه مهم است علم خداست، چرا كه اوست كه جزاى اعمال انسان را مى‌دهد و از نهان و آشكار آگاه است.