آنها نفوذ كرده است و به همين دليل تحت هر شرايطى اقدام به اين كار مى‌كنند. روشن است كه انفاق در حال وسعت به تنهايى نشانه نفوذ كامل صفت عالى سخاوت در اعماق روح انسان نيست، امّا آنها كه در همه حال اقدام به كمك و بخشش مى‌كنند نشان مى‌دهند كه اين صفت در آنها ريشه‌دار است.

ممكن است گفته شود انسان در حال تنگدستى چگونه مى‌تواند انفاق كند؟

پاسخ اين سؤال روشن است؛ زيرا اولًا افراد تنگدست نيز به مقدار توانايى مى‌توانند در راه كمك به ديگران انفاق كنند، و ثانياً انفاق منحصر به مال و ثروت نيست بلكه هرگونه موهبت خدا دادى را شامل مى‌شود خواه مال و ثروت باشد يا علم و دانش يا مواهب ديگر.

و به اين ترتيب، خداوند مى‌خواهد روح گذشت و فداكارى و سخاوت را حتّى در نفوس مستمندان جاى دهد تا از رذائل اخلاقى فراوانى كه از (بخل) سرچشمه مى‌گيرد بركنار بمانند.

آنها كه انفاق‌هاى كوچك را در راه خدا ناچيز مى‌انگارند براى اين است كه هر يك از آنها را جداگانه مورد مطالعه قرار مى‌دهند، وگرنه اگر همين كمكهاى كوچك را در كنار هم قرار دهيم و مثلًا اهل يك مملكت اعم از فقير و غنى هر كدام مبلغ ناچيزى براى كمك به مستمندان انفاق كنند و براى پيشبرد اهداف اجتماعى مصرف نمايند كارهاى بزرگى بوسيله آن مى‌توانند انجام دهند؛ علاوه بر اين، اثر معنوى و اخلاقى انفاق بستگى به حجم انفاق و زيادى آن ندارد و در هر حال عايد انفاق كننده مى‌شود.