اين ترتيب مسأله «انفاق» را آنچنان تعميم مى‌دهد كه تمام مواهب مادّى و معنوى را در بر مى‌گيرد.

بنابراين، مردم پرهيزگار آنها هستند كه نه تنها از اموال خود، بلكه از علم و عقل و دانش و نيروهاى جسمانى و مقام و موقعيّت اجتماعى خود، و خلاصه از تمام سرمايه‌هاى خويش به آنها كه نياز دارند مى‌بخشند، بى‌آنكه انتظار پاداشى داشته باشند.

نكته ديگر اينكه: انفاق يك قانون عمومى در جهان آفرينش و مخصوصاً در سازمان بدن هر موجود زنده است؛ قلب انسان تنها براى خود كار نمى‌كند بلكه از آنچه دارد به تمام سلولها انفاق مى‌كند، مغز و ريه و ساير دستگاههاى بدن انسان همه از نتيجه كار خود دائماً انفاق مى‌كنند و اصولًا زندگى دسته جمعى بدون انفاق مفهومى ندارد.

ارتباط با انسانها در حقيقت نتيجه ارتباط و پيوند با خدا است، انسانى كه به خدا پيوسته و به حكم جمله «ممّا رزقناهم» همه روزيها و مواهب را از خدا مى‌داند (نه از ناحيه خودش)، عطاى خداوند بزرگى مى‌داند كه چند روزى اين امانت را نزد او گذاشته، نه تنها از انفاق و بخشش در راه او ناراحت نمى‌شود، بلكه خوشحال است؛ چرا كه مال خدا را به بندگان او داده، اما نتايج و بركات مادّى و معنوى‌اش را براى خود خريده است. اين طرز تفكّر روح انسان را از بخل و حسد پاك مى‌كند، و جهان (تنازع بقا) را به (دنياى تعاون) تبديل مى‌سازد؛ دنيايى كه هر كس در آن خودرا مديون مى‌داند كه از مواهبى كه دارد در اختيار همه نيازمندان بگذارد، همچون آفتاب نور افشانى كند بى آنكه انتظار پاداشى داشته باشد.