5

هرگز منّت و آزارى با آن همراه نباشد:

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لَاتُبْطِلُواْ صَدَقَاتِكُم بِالْمَنّ وَالأَذَى‌ [1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، انفاقهاى خود را با منّت و آزار باطل نكنيد!

6

انفاق بايد توأم با اخلاص و پاكى نيّت باشد:

يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ‌اللَّهِ‌ [2]

(كسانى كه) اموالشان را براى جلب خشنودى خداوند انفاق مى‌كنند.

7

آنچه را انفاق مى‌كند، كوچك و كم اهمّيّت بشمارد، هر چند ظاهراً بزرگ باشد:

وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ [3]

(به هنگام انفاق) منّت مگذار و آن را بزرگ مشمر!

8

از اموالى باشد كه به آن دل بسته است و مورد علاقه او است:

لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى‌ تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ‌ [4]

هرگز به حقيقت نيكوكارى نمى‌رسيد مگر اين‌كه از آنچه دوست داريد، انفاق كنيد.

9

هرگز خود را مالك حقيقى تصوّر نكند، بلكه خود را واسطه‌اى ميان خالق و خلق بداند:

[1]. سوره بقره، آيه 264.

[2]. سوره بقره، آيه 265.

[3]. سوره مدّثّر، آيه 6.

[4]. سوره آل عمران، آيه 92.