در برابر «منافع شخصى» قرار گرفت، عقب‌نشينى مى‌كند!

نكته‌

آنچه در بالا درباره پشتوانه اخلاق از نظر ايمان به مبدأ و معاد گفته شد به اين معنى نيست كه نقش «عقل فطرى» را در عمق بخشيدن به مسائل اخلاقى انكار كنيم، چرا كه بى‌شك وجدان انسان كه در واقع نماينده خدا در درون جان بشر است، نيز تأثير بسزايى در تحكيم مبانى اخلاق دارد مشروط بر اين كه با نيروى ايمان تلفيق گردد، و از حجاب سودپرستى و هواى نفس رهايى يابد.

در قرآن مجيد نيز بارها روى اين مسأله تكيه شده است؛ در آيه 100 سوره‌ «يونس» مى‌خوانيم‌

«وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذينَ لايَعْقِلُونَ؛

خداوند پليدى (گناه) را بر كسانى قرار مى‌دهد كه تعقّل نمى‌كنند و نمى‌انديشند!»

و در آيه 22 «انفال» مى‌فرمايد:

«انَّ شَرَّ الدَّوابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذينَ لايَعْقِلُونَ؛

بدترين جنبندگان نزد خدا افراد كر و لالى هستند كه تعقّل نمى‌كنند (نه صداى حق را مى‌شنوند، نه به حق سخن مى‌گويند)!»

و درباره كسانى كه نماز را به سخريّه مى‌گرفتند، در آيه 58 سوره‌ «مائده» مى‌فرمايد:

«اتَّخَذُوها هُزُواً وَلَعِباً ذلِكَ بِانَّهُمْ قَوْمٌ لايَعْقِلُونَ؛

آنها نماز را به سخريّه گرفتند، به خاطر اين كه تعقّل نمى‌كنند!»

با توضيحاتى كه در بالا داده شد، ديدگاه قرآن مجيد در مسائل اخلاقى بطور خلاصه روشن گرديد.