اهمّيّت روح آدمى كه پرتوى از انوار الهى و نفحه‌اى از نفحات ربّانى است پى مى‌برد؛ آرى! درك مى‌كند كه اين گوهر گرانبها را نبايد به ثمن و بهاى ناچيز فروخت و به آسانى از دست داد!

تنها كسانى خود را آلوده رذائل اخلاق مى‌كنند و گوهر پاك روح انسانى را به فساد و نابودى مى‌كشانند كه از عظمت آن بى خبرند.

ثانياً: انسان با شناخت خويشتن به خطرات هواى نفس و انگيزه‌هاى شهوت و تضادّ آنها با سعادت او پى مى‌برد، و براى مقابله با آنها آماده مى‌شود.

بديهى است كسى كه خود را نشناسد از وجود اين انگيزه‌ها بى خبر مى‌ماند و شبيه كسى است كه گرداگرد او را دشمن گرفته، امّا او از وجود آنان غافل و بى خبر است؛ طبيعى است كه چنين كسى خود را آماده مقابله با دشمن نمى‌كند و سرانجام ضربات سنگينى از سوى دشمن دريافت مى‌دارد.

ثالثاً: انسان با شناخت نفس خويش به استعدادهاى گوناگونى كه براى پيشرفت و ترقى از سوى خداوند در وجود او نهفته شده است پى مى‌برد و تشويق مى‌شود كه براى پرورش اين استعدادها بكوشد، و آنها را شكوفا سازد؛ گنجهاى درون جان خويش را استخراج كند و گوهر خود را هويدا سازد.

كسى كه عارف به نفس خويش نيست به انسانى مى‌ماند كه در جاى جاى خانه او گنجهاى پر قيمتى نهفته شده ولى او از آنها آگاهى ندارد، ممكن است از گرسنگى و تنگدستى در آن بميرد، در حالى كه در زير پاى او گنجهايى است كه هزاران نفر را سير مى‌كند.

رابعاً: هر يك از مفاسد اخلاقى ريشه‌هايى در درون جان انسان دارد، با خود شناسى، آن ريشه‌ها شناخته مى‌شود، و درمان اين دردهاى جانكاه را آسان مى‌سازد، و به اين ترتيب راه وصول به تهذيب را در برابر انسان هموار مى‌كند.

خامساً: از همه مهمتر اين كه خودشناسى بهترين راه براى خدا شناسى است، و چنان كه خواهد آمد، خداشناسى و آگاهى از صفات جلال و جمال حق، قويترين عامل براى پرورش ملكات اخلاقى و كمالات انسانى و نجات از پستى و حضيض رذائل و