«اللَّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدينٍ‌»؛

خداوندا! وام همه وامداران جهان هستى را ادا كن!

«اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ كُلِّ مَكْروبٍ‌»؛

خداوندا! گره از كار همه اندوهناكان باز فرما!

«اللَّهُمَّ رُدَّ كُلَّ غَريبٍ‌»؛

خداوندا! تمام دور از وطنان را (سالم) به اوطانشان باز گردان!

«اللَّهُمَّ فُكَّ كُلَّ اسيرٍ»؛

خداوندا! تمام اسيران را (در هر كجاى دنيا هستند) آزاد فرما!

«اللَّهُمَّ اشْفِ كُلَّ مَريضٍ‌»؛

خداوندا! همه بيماران را شفا ده!

حقيقتاً انسان از اين رحمت گسترده اسلامى لذّت مى‌برد، و بر اين سعه صدر مسلمين، آفرين مى‌گويد، و از اين كه بيشترين دعاهاى مسلمين جهانگير و عام است و شامل تمام انسانهاى نيازمندِ دعا، با هر نوع گرايش فكرى مى‌گردد، خوشوقت مى‌شود.

آيا اين دعاهاى جالب و عام و فراگير، نشانه رحمت و عطوفت اسلامى نيست؟!

آيا هيچ انسان بى غرض و با انصافى به خود اجازه مى‌دهد كه چنين آيينى را آئين خشونت معرّفى كند!