روز موعود فرا مى‌رسد، عاشق پاكباخته را بر همان نخل به دار مى‌آويزند، ولى نه تنها شعله‌هاى عشق او به محبوبش، على عليه السلام، خاموش نمى‌شود، بلكه فروزان‌تر مى‌گردد و بر روى چوبه دار هم به ذكر فضائل و مناقب على مى‌پردازد! تا جايى كه دشمن نمى‌تواند تحمّل كند و زبان او را قطع مى‌كند. بدين گونه هم سر مى‌دهد و هم زبان!

سر در ره جانانه فدا شد، چه به جا شد از گردنم اين دين ادا شد، چه به جا شد

از خون دلم بسته حنا بر سر انگشت خون دلم انگشت نما شد، چه به جا شد

سؤال: مگر از نظر اسلام تقيّه واجب نيست؟ پس چرا چنين افرادى تقيّه نمى‌كردند، تا جانشان را حفظ كنند و خود را در خطر و كام مرگ قرار ندهند؟

جواب: همانگونه كه تقيّه در برخى موارد واجب است، در برخى از موارد نيز حرام مى‌باشد. آنجا كه اساس دين و مكتب در خطر باشد و ظلمت و تاريكى همه جا را فرا گرفته باشد و تمام آزادگان را در بند كرده باشند، كسانى كه قدرت و توان افشاگرى دارند بايد افشاگرى كنند و ظلم و جنايات دستگاه حاكم را بر ملا كنند و در اين صورت نه تنها تقيّه حرام نيست، بلكه اگر تقيّه كنند مرتكب گناه بزرگ و نابخشودنى شده‌اند! [1]

[1] شرح مباحث مربوط به اين موضوع را در كتاب «تقيّه سپرى براى مبارزه عميقتر» مطالعه فرمائيد.