اشتباه بزرگ اين است كه ما صفات خدا را با خودمان مقايسه كنيم، ما چون موجود محدودى هستيم هر كارى را براى رفع كمبود مى‌كنيم، درس مى‌خوانيم كمبود علم ما برطرف شود.

كار مى‌كنيم كمبود مالى نداشته باشيم.

به سراغ بهداشت و درمان مى‌رويم سلامت ما تأمين شود.

امّا در مورد خداوند كه وجودى است بى‌نهايت از هر نظر، اگر كارى انجام دهد بايد هدف او را در بيرون وجود او جست‌وجو كنيم، او خلق نمى‌كند تا سودى كند، بلكه هدف او اين است تا بر بندگان جُودى كند.

او آفتابى است پرفروغ و بى‌انتها، بى آن‌كه نيازى داشته باشد نورافشانى مى‌كند تا همگان از نور وجود او بهره‌مند شوند، اين اقتضاى ذات بى‌انتها و پرفيض اوست كه دست موجودات را گرفته و در مسير تكامل به پيش مى‌برد.

آفرينش ما از عدم خود يك گام برجسته تكاملى بود، فرستادن پيامبران و نزول كتب آسمانى و تعيين قوانين و برنامه‌ها، هر يك پايه‌اى براى اين تكامل ما محسوب مى‌شود.

اين جهان دانشگاه بزرگى است و ما دانشجويان اين دانشگاه. [1]

اين جهان مزرعه آماده‌اى است و ما كشاورزان اين مزرعه. [2]

و اين جهان تجارتخانه پرسودى است و ما تاجران اين بازار. [3]

[1]. مضمون كلمات قصار على عليه السلام در نهج‌البلاغه و حديث معروف الدنيا مزرعة الاخرة

[2]. مضمون كلمات قصار على عليه السلام در نهج‌البلاغه و حديث معروف الدنيا مزرعة الاخرة

[3]. مضمون كلمات قصار على عليه السلام در نهج‌البلاغه و حديث معروف الدنيا مزرعة الاخرة