براى پى بردن به اين حقيقت بايد به نكات زير توجّه كرد:

1- عشق به بقاء

اگر راستى انسان براى فنا و نيستى آفريده شده، بايد عاشق فنا باشد، و از مرگ در پايان عمر لذّت ببرد، مى‌بينيم قيافه مرگ (به معنى نيستى) براى انسان در هيچ زمانى نه تنها خوش آيند نيست، بلكه با تمام وجودش از آن مى‌گريزد.

دويدن دنبال عمر طولانى، پيدا كردن اكسير جوانى، جست‌وجوى آب حيات، هر كدام نشانه‌اى از اين واقعيّت است.

اين عشق و علاقه به بقا نشان مى‌دهد كه ما براى بقا آفريده شده‌ايم، و اگر ما براى فنا آفريده شده بوديم اين عشق و علاقه معنى نداشت.

تمام عشق‌هاى بنيادى كه در درون ماست وجود ما را تكميل مى‌كند، عشق به بقا نيز تكميل كننده وجود ماست.

فراموش نكنيد ما بحث «معاد» را بعد از قبول وجود خداوند حكيم و دانا دنبال مى‌كنيم، ما معتقديم هر چه او در وجود ما آفريده است روى حساب است، و روى اين جهت عشق و علاقه انسان به بقا نيز بايد حسابى داشته باشد و آن چيز جز وجود جهانى بعد از اين جهان نمى‌تواند باشد.)

2- رستاخيز در ميان اقوام گذشته‌

تاريخ بشر همان گونه كه گواهى مى‌دهد مذهب به طور كلّى‌