آزاد شدن از يك قفس تنگ و كوچك، و پر گشودن در آسمان بيكران، بيرون رفتن از محيطى كه مركز نزاع‌ها، كشمكش‌ها، تنگ‌نظرى‌ها، بى‌عدالتى‌ها، كينه‌توزى‌ها و جنگ‌هاست، و گام نهادن به محيطى كه از همه اين آلودگى‌ها پاك است. طبيعى است كه آنها از چنين مرگى وحشت نداشته باشند و «على‌وار» بگويند: «لابن ابى‌طالب انس بالموت من الطفل بثدى امه؛ به خدا سوگند فرزند ابوطالب علاقه‌اش به مرگ بيشتر است از كودك شيرخوار به پستان مادر [1]».

يا همچون آن شاعر پارسى زبان اين نوا را سر دهند:

بى‌جهت نيست كه در تاريخ اسلام به افرادى برخورد مى‌كنيم كه همچون حسين عليه السلام و ياران فداكارش هر قدر لحظه شهادت آنها نزديك‌تر مى‌شد چهره آنها شاداب‌تر و برافروخته‌تر مى‌گشت، و از شوق ديدار يار در پوست نمى‌گنجيدند.

و باز به همين دليل است كه در تاريخ پرافتخار زندگى على عليه السلام مى‌خوانيم هنگامى كه ضربه شمشير آن جانى روزگار بر مغزش فرو نشست فرياد: «فزت و رب الكعبه» برآورد يعنى «به خداى كعبه پيروز و راحت شدم»!

بديهى است مفهوم اين سخن اين نيست كه انسان خود را به مخاطره بيفكند، و موهبت بزرگ زندگى را ناديده بگيرد، و از آن براى‌

[1]. نهج‌البلاغه، خطبه 5