عليكم بحفيظ» [1] تجاوز ننموده پند پذير گردد؛ ز تو دور كردن ز روزن نقاب-ز روزن درون آمدن آفتاب و اين كه وصف كرده است نقطه را كه مبدأ شعور و إشعارست، به آنكه در تحت «باء» باشد، تلويح بدين طريق است؛ چنانچه بر واقفان زبان اشارت پوشيده نخواهد بودن؛ «نه هر كه گوش كند معنى سخن داند.» از وجوه اين سخن آنچه به دستيارى عبارت متعارف و طريق مسلوك ابناء زمان درصدد جلوه مى آيد، بى شائبه تكلّف و تعسّف همين هويدا گشت وليكن وجوهى كه معرب از تمام تفاصيل است و زبان ختم بدان گوياست؛ يعنى تحقيق خصايص زمان و اشخاص قائمه آن كه ينابيع حكمت ولايت و منابع ارشاد و هدايتند به زبان رقوم عددى و حروف هندسى كه صورت زبان رمزست و آنچه از السنه اقلام مالك اقاليم كمال، بيرون آمده و ارقام اقمار انشقاقش بدان اشاره كرده، همان است در سلك اين وجوه منخرط [2] مى گردد، تا هر كه ذائقه ادراكش را قوت فهم آن معانى پيدا شده باشد از ميامن حسن عقيدت و كمال نسبت و غايت متابعت حضرت رسالت پناه ختمى از آن بهره ور گردد؛ هر شكمى حامله راز نيست-در مگسان حوصله باز نيست

[پايه هشتم]

«أنا النقطه التي تحت الباء» اين اوّل وجوه است كه زبان حقايق بيانش از عينى نشان مى دهد كه منبع تمام حكمت ختمى آمده، چنانچه چشمه سار علوم سائر قدماء حكما [3] كه تلاميذ انبياء سابقند، از شرمسارى او در خاك خجالت افتاده است. گل با وجـود او چو گياه است پيش گل-مه پيش روى او چو ستاره است پيش ماه