خدمتى به تراثِ محدِّثانِ اماميّه كرده باشد. نگارنده از خامْدَستانگىِ اين ويرايش نيك با خبرست ، ليك اميد مى دارد زمانى ديگر ، در مجالى فراخْ تر ، باز به كارِ اين ويرايش اهتمامى نمايد و در اصلاحِ متن و تكميلِ توضيحات و سنجيدنِ هر دُوان با نسخ و مآخذِ ديگر بكوشد ؛ إن شاء اللّه الرّحمن. بارى : هزار نقش بر آرد زمانه و نبوديكى چُنان كه در آيينه تصوّرِ ماست [1] و صورت پذيرفتنِ ويراستِ فعلى ، شايد بر دستْ بازداشتن و انتظار كشيدن مرجّح باشد ؛ مگر نه آنكه احمد بن طيب سرخسى ، از استادش ، ابو يوسف كِنْدى ، نقل مى كند كه گفت : اى فرزندم! هر نوشته وكتابى را كه به دستت مى رسد ، اگر مى توانى و وقت آن را دارى استنساخ كن ، زيرا آنچه در دفترت مى نويسى و كاغذ سفيد تو با آن نوشته ها سياه مى شود ، بهتر است از آن برگهايى كه از دفترت سفيد مى ماند ! [2] .

2 ـ سنّت اجازه و اجازه نامه نويسى

اجازه روايتِ حديث ، يكى از راههاى فراگرفتن و تحمّلِ حديث است كه از دير باز ميانِ علماىِ ما متداول و متعارف بوده است ؛ و با رخصت شفاهى يا كتبى شيخ به راوى براى روايتِ احاديثِ مضبوط در متن يا متونى كه در ثبت دارد تحقّق مى پذيرد و لزوما نبايد با سماع يا قرائت همراه باشد.