الهندي ، و رأيت الإجازات بخطوط المجيزين له. [1] از پاره اى تأليفات وى بر مى آيد كه تا سال 1130 ق ، مى زيسته و طبق برخى باورها ، وى ميان سال هاى 1130 تا 1140ق ، در اصفهان وفات يافته و در دار السلطنه ، به خاك سپرده شده است. [2] مرحوم خوانسارى درباره محلّ دفن او مى نويسد : تا حال ، موضع قبر او را پيدا نكردم و دور نيست كه در فتنه افغان ، محو شده باشد. [3] آثار بسيارى را از وى مى شناسيم كه به تعبير نويسنده ريحانة الأدب ، «در اثبات مراتب عاليه علميه او برهانى قاطع و گواهى عادل هستند». [4] كتاب هاى ذيل ، در شمار نوشته هاى او آمده است. 1 ـ أمان الإيمان من أخطار الأذهان. [5] 2 ـ حديث الفلجة في شرح حديث الفرجة. [6] 3 ـ تقويم الميراث. نسخه اى از اين كتاب ، به خطّ مؤلّف ، در كتاب خانه امير المؤمنين عليه السلام نجف ، موجود است. [7] 4 ـ زواهر الجواهر في نوادر الزواجر. مقالات اين كتاب ، به سبك