3/ 1 11 شب زنده‌دارى‌

قرآن:

آنها اندكى از شب را مى‌خوابيدند، و سحرگاهان [از خداوند] طلب آمرزش مى‌كردند.

حديث:

339. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: بزرگان امّت من، حاملان قرآن‌اند و شب زنده‌داران.

340. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداوندجلّ جلاله به دنيا وحى فرمود: «آن را كه درخدمت توست، به رنج افكن و آن كس كه تو را دور افكنَد، خدمت كن».

و بنده هرگاه در دلِ شب تار با مولاى خويش خلوت گزيند و با او به راز و نياز پردازد، خداوند، روشنايى را در دل او استوار گرداند، به طورى كه هرگاه بگويد: «اى آقاى من!»، آن ربّ جليل جلّ جلاله، ندايش دهد: «لبيك، بنده من! از من بخواه تا عطايت كنم و به من توكّل كن تا كارت را سامان دهم».

آن‌گاه خداوند جلّ جلاله به فرشتگان گويد: «اى فرشتگان من! بنگريد به اين بنده من كه در دل شب تار با من‌خلوت كرده است، در حالى كه هرزگان به كارهاى بيهوده سرگرم‌اند و غافلان، خفته‌اند. گواه باشيد كه من او را آمرزيدم».

341. امام على عليه السلام‌در توصيف پرهيزگاران: شبْ هنگام به پا مى‌خيزند و آيات قرآن را با تأمّل و شمرده مى‌خوانند و جانهايشان را با

خواندن آن، اندوهناك مى‌سازند و داروى درد خود را در آن مى‌جويند.