8. سفيان بن عُيَينَه‌

ابومحمّد سفيان بن عُيينه هلالى كوفى مكّى به سال 107 هجرى در كوفه تولّد يافت و به سال 198 هجرى در مكّه درگذشت.

سفيان، ثقه و از حافظان حديث بوده است و در عصر خود، در حجاز، محدّثى بزرگ و جليل القدر بوده كه به سبب داشتن عمر طولانى (91 سال)، ساير حافظان حديث و مشايخ بزرگ از بلاد مختلف، براى كسب حديث و علوّ اسناد، نزد وى مى‌آمدند.

شافعى در مدح وى و مالك گفته است كه اگر مالك و سفيان نبودند، علم حجاز از بين مى‌رفت.

وى مشهورِ به تدليس بوده است؛ ليكن از كسانى كه نزد خودش ثقه بوده‌اند، تدليس مى‌كرده، نه راويان ضعيف. به همين خاطر، روايات منقول از وى ايرادى ندارند و احاديث مدلّس وى نيز پذيرفته مى‌شود.[1]

9. عبد اللَّه بن مبارك‌

ابو عبد الرحمان عبد اللَّه بن مبارك مروزى‌[2]، به سال 118 هجرى متولّد شد و به سال 181 هجرى در هيت (از شهرهاى عراق و در كنار رود فرات) درگذشت.

ابن مبارك، عمر خود را در سفر گذراند و از راه تجارت، معاش خود را تأمين مى‌كرد. وى فقيهى ثقه و از حافظان حديث بود كه در طلب حديث و ملاقات مشايخ، كوشاترينِ مردم در زمان خودش به شمار مى‌آمده است و صاحب تأليفات‌

[1]. ر. ك: الجرح والتعديل، ج 1، ص 32- 54؛ تاريخ بغداد، ج 9، ص 173- 182( ش 4764)؛ سير أعلام النبلاء، ج 8، ص 454- 474( ش 120)؛ طبقات الحفّاظ، ص 127- 128( ش 238).

[2]. منسوب به شهر مرو است كه از شهرهاى بزرگ خراسان قديم بوده كه فعلًا در جمهورى تركمنستان‌واقع شده و حرف« زاء» در نسبت مذكور، غير قياسى است.