به شمار آورده است.[1]

4. اوزاعى‌

ابو عمرو عبد الرحمان بن عمرو بن يُحْمَد اوزاعى‌[2] شامى، به سال 88 هجرى در بَعَلبَك تولّد يافت و به سال 157 هجرى در بيروت وفات يافت. وى از حافظان حديث و سرآمدِ فقهاى شام، بلكه ساير بلاد در عصر خود بوده است، به گونه‌اى كه برخى وى را در كثرت فضل و علم، از همتاى معاصرش سفيان ثورى (فقيه و محدّث بزرگ كوفه) نيز برتر مى‌دانسته‌اند.

جز احمد بن حنبل كه وى را ضعيف دانسته است، ساير علما وى را توثيق كرده‌اند و ذهبى گفته است كه مراد احمد نيز ضعف حديث اوزاعى بوده است؛ زيرا وى به احاديث مقطوع و مرسل اهل شام، استناد و احتجاج مى‌كرده است، نه آن كه خود اوزاعى ضعيف بوده است.[3]

5. مالك بن انَس‌

ابو عبد اللَّه مالك بن انس بن مالك اصبحى مدنى، پيشواى مذهب مالكى (يكى از چهار مذهب اهل سنّت) و صاحب كتاب حديثىِ الموطّأ، معروف به موطّأ مالك است.

در تاريخ تولّد وى اختلاف قول وجود دارد؛ ولى قول صحيح‌تر نزد مورّخان، سال 93 هجرى است. گويند كه مدّت حمل وى توسط مادرش، سه سال به درازا

[1]. أربع رسائل فى علوم الحديث( المتكلِّمون فى الرجال)، ص 144. همچنين براى اطلاع بيشتر، ر. ك: تاريخ بغداد، ج 9، ص 255- 266( ش 4830)؛ تذكرة الحفّاظ، ج 1، ص 193- 197( ش 187)؛ سير أعلام النبلاء، ج 7، ص 202- 228( ش 80)؛ طبقات الحفّاظ، ص 98( ش 176).

[2]. منسوب است به اوزاع، روستايى در نزديكى دمشق.

[3]. ر. ك: سير أعلام النبلاء، ج 7، ص 107- 134( ش 48)؛ تذكرة الحفّاظ، ج 1، ص 178- 183( ش 177)؛ الجرح والتعديل، ج 1، ص 184- 218؛ طبقات الحفّاظ، ص 93( ش 168).