گروه اوّل علماى رجالى‌

ويژگى‌هاى مشترك علمايى كه در اين گروه قرار دارند، عبارت است از:

1. در جرح و تعديل، تقدّم زمانى داشته‌اند و پيش‌گام بوده‌اند.

2. مؤلّفِ كتابى در علم رجال نبوده‌اند و يا اگر بوده‌اند، نسخه‌اى از كتاب آنان به دست ما نرسيده است و اقوال آنان، بعدها از طريق كتاب‌هايى كه شاگردانشان در علم رجال تأليف كرده‌اند، انتشار يافته است.

3. جز چندتن از آنان، اكثر آنها چندان به جرح و تعديل رجال نپرداخته‌اند. به عبارت ديگر، در مورد احوال تمام و يا اكثر راويان متقدّم و معاصر خودشان اظهار نظر نكرده‌اند.

4. تقدّم زمانى و قداست معنوى آنان موجب شده كه مجموع اقوال و سيره آنان در جرح و تعديل، ريشه اين علم و پشتوانه علمى علماى بعد قرار بگيرد.

1. اعمش‌

ابو محمّد سليمان بن مهران كوفى، معروف به اعمش، به سال 60 هجرى متولّد شد و به سال 148 هجرى درگذشت.

اعمش، ثقه و از حافظان حديث در كوفه بوده است و نقل شده كه وى به خاطر صداقتش، «مصحف» ناميده مى‌شد و يحيى بن سعيد قطّان، در مدح وى گفته است كه اعمش، نشانه اسلام است. وى توفيق ملاقات با برخى از صحابيان، چون انس بن مالك را داشته و برخى از علماى شيعه، به وى نسبت تشيّع داده‌اند.[1]

[1]. ر. ك: تاريخ بغداد، ج 9، ص 4- 14( ش 4611)؛ المعارف، ص 275؛ تذكرة الحفّاظ، ج 1، ص 154( ش 149)؛ طبقات الحفّاظ، ص 80( ش 144)؛ تأسيس الشيعة، ص 342- 343.