است؛ چه اين كه دشمنى انسان براى خداوند متعال نمى تواند كارساز باشد ؛ زيرا او بى نياز مطلق است . تنها انسان و جامعه انسانى از دوستى و يا دشمنى براى خدا سود مى برد . محبّت كردن به كسانى كه به جامعه انسانى رحم نمى كنند ، بسيار خطرناك است و به فرموده امام على عليه السلام :

.رَحمَةُ مَن لا يَرْحم تَمْنَع الرَّحْمَةَ ، واسْتِبْقَاءُ مَنْ لا يُبقِي يُهْلِكُ الأُمّة .

.مهربانى نسبت به كسى كه مهربانى نمى كند ، مانع رحمت [الهى] است و طلب بقا براى كسى كه [مردم صالح را] باقى نمى گذارد موجب نابودىِ امّت [اسلامى] است . [1]

مقتضاى محبّت به جامعه انسانى ، دشمنى با چنين عناصر خطرناك و كوتاه كردن دست آنها از تجاوز به حريم انسانيت است . بر اين اساس ، فلسفه دشمنى براى خدا ، مبارزه با موانع شكوفايى ارزش هاى انسانى و پاك سازى جامعه از عناصر ضد ارزشى است . اهميّت اين مبارزه ، نه تنها كمتر از تلاش براى ساماندهى جامعه مبتنى بر محبّت نيست؛ بلكه جزئى از اين تلاش محسوب مى شود .

بغض ، ريشه در حب دارد!

علاوه بر آنچه در چرايىِ دشمنى براى خدا ذكر شد ، اصولاً بغض ريشه در