ج دعاى امام، هنگام شهادت على اكبر

428. الطبقات الكبرى‌ از امام حسين عليه السلام (هنگامى كه فرزندش على اكبر كشته شد): خداوندا! كوفيان، ما را فرا خواندند تا يارى‌مان كنند؛ امّا ما را وا نهادند و كُشتند. خداوندا! بارانِ آسمان را از ايشان باز دار و بركت‌هاى زمين را از ايشان دريغ كن و اگر تا مدّتى [از زندگى‌] برخوردارشان ساختى، آنان را پراكنده ساز و دچار اختلافشان بگردان و هيچ‌گاه زمامداران را از ايشان، خشنود مكن.

د دعاى امام، هنگام شهادت كودك خُردسالش‌

429. مقاتل الطالبيّين، خوارزمى‌ به نقل از مورع بن سويد بن قيس: كسى كه نظاره‌گر امام حسين عليه السلام بود، برايم گفت: فرزند خردسالِ‌[1] امام عليه السلام با او بود كه تيرى آمد و بر گلوى كودك نشست. امام حسين عليه السلام خون را از گلو و حنجره كودك برمى‌گرفت و به آسمان مى‌پاشيد و چيزى از آن باز نمى‌گشت و مى‌گفت: «خداوندا! نزد تو كمتر از بچّه ناقه صالح نيست».

430. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى‌ در بيان شهادت على اصغر: هنگامى كه كودك در دامن امام عليه السلام بود، ناگهان، حَرمَلة بن كاهل اسدى تيرى انداخت كه گلوگاه كودك را گوش تا گوش دريد. امام حسين عليه السلام دستش را از خون او پُر كرد و سپس، آن را به سوى آسمان پاشيد و گفت: «خداوندا! اگر يارى را از ما باز داشتى، آن را براى چيزى بهتر به حال ما قرار ده».

[1] بر اساس منابع ديگر، فرزند خُردسال، همان على اصغر بوده است.