10/ 21 دعاى امام در بامداد و شامگاه‌

416. مهج الدعوات‌ از امام حسين عليه السلام (در دعايش، چون صبح يا شب را مى‌ديد): به نام خداوند بخشنده مهربان. به نام خدا و به يارى خدا و از خدا و به سوى خدا و در راه خدا و بر آيين پيامبر خدا. بر خدا توكّل كردم و هيچ جنبش و نيرويى، جز به خداى والاىِ بزرگ نيست.

خداوندا! خودم را تسليم تو كردم و رويم را به سوى تو كردم و كارم را به تو سپردم. تنها از تو عافيت از هر بدى در دنيا و آخرت را مى‌خواهم.

خداوندا! تو مرا به جاى هر كسى بسنده‌اى و هيچ كس، جاى تو را براى من نمى‌گيرد. پس مرا از ترس و بيمى كه از هر كس دارم، كفايت كن و گشايش و بيرون شدى در كارم قرار ده، كه تو مى‌دانى و من نمى‌دانم و مى‌توانى و من نمى‌توانم، و تو بر هر كارى توانايى، به رحمتت، اى مهربان‌ترينِ مهربانان!

417. الدعوات‌ از امام زين العابدين عليه السلام: پدرم از جدّم نقل كرد كه چون نماز صبح را مى‌خواند و مى‌خواست برود، [با كسى‌] سخن نمى‌گفت تا آن كه تسبيحى را كه جلوى دستانش بود، برمى‌گرفت و مى‌گفت: «خداوندا! من صبح كردم و تو را تسبيح و تحميد و تهليل و تكبير مى‌گويم و از تو به شُكوه و بزرگى ياد مى‌كنم و تو را به عدد روزهاى تسبيحم، بزرگ مى‌دارم».

سپس تسبيح را در دستش مى‌گرفت و آن را مى‌چرخاند و آنچه مى‌خواست، مى‌گفت، بى‌آن كه تسبيح گويد و مى‌فرمود كه آن، برايش حساب مى‌شود و حِرز (نگهبان) اوست تا به رخت‌خوابش برود و چون به رخت‌خوابش مى‌رفت، همان گونه تسبيح مى‌گفت و تسبيحش را زير سرش مى‌نهاد و اين تسبيح‌گويى وقت تا وقت (شب تا صبح و صبح تا شب) برايش حساب مى‌شد.