1/ 3 شرط قبولى عبادت‌

325. دعائم الإسلام: به امام حسين عليه السلام گفته شد: عبد اللّه بن عامر،[1] امروز، فلان مقدار صدقه داد و فلان تعداد، بنده آزاد كرد.

فرمود: «حكايت عبد اللّه بن عامر، حكايتِ دزدى است كه از حاجيان مى‌دزدد و سپس، آنچه را دزديده، صدقه مى‌دهد. صدقه پاكيزه، صدقه كسى است كه بر پيشانى‌اش عَرَق نشسته و چهره‌اش غبار گرفته باشد».

به امام صادق عليه السلام گفته شد: منظور ايشان كه بود؟

فرمود: «مقصودش على عليه السلام بود [كه از دست‌رنجِ خويش، نه از بيت‌المال، صدقه مى‌داد]».

326. تاريخ أصبهان‌ به نقل از ابو اسحاق، از امام حسين عليه السلام: پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «كسى كه مالى را از حرام به دست مى‌آورد و سپس، آن را صدقه مى‌دهد، از او پذيرفته نمى‌شود، مگر مانند [قبولىِ صدقه‌] زن زناكارى كه مزد زنايش را به بيماران، صدقه مى‌دهد!».

1/ 4 بندگى راستين‌

327. الإقبال‌ از امام حسين عليه السلام (در دعاى عرفه منسوب به ايشان): خداى من! اين خوارى من، پيش روى تو آشكار است و حالتى است كه از تو پنهان نيست. رسيدن به تو را از تو مى‌خواهم و با تو به تو ره مى‌جويم. پس با نور خود، ره بنما و با بندگى راستين، مرا پيش روى خودت بر پا دار.

[1] عبد اللّه بن عامر بن كريز بن قُرَشى عبشمى، پس از ابو موسى اشعرى، كارگزار عثمان در بصره بود. عثمان، او را پس از عثمان بن ابى العاص به حكومت سرزمين فارس، منصوب كرد. عبد اللّه تا زمان كشته شدن عثمان، حاكم بصره بود و زمانى كه خبر قتل عثمان را شنيد، هر چه از بيت المال در اختيار داشت، با خود برداشت و به مكّه رفت. وى، بار ديگر در دوران معاويه، سه سال حاكم بصره شد. عبد اللّه بن عامر، در زمان پيامبر خدا به دنيا آمد و گفته‌اند در سال 57 و يا 58 هجرى از دنيا رفت( اسد الغابة: ج 3 ص 288 ش 3033، الطبقات الكبرى: ج 5 ص 44).