فصل سيزدهم: سخنان امام درباره وفادارى يارانش‌

13/ 1 وفادارى ياران امام‌

297. مقاتل الطالبيين‌ به نقل از عتبة بن سمعان كلبى: امام حسين عليه السلام ميان يارانش به سخن ايستاد و فرمود: «بار خدايا! تو مى‌دانى كه من، نه يارانى بهتر از ياران خود مى‌شناسم و نه خاندانى بهتر از خاندان خود. خداوند به شما جزاى خير دهد كه يارى و همكارى كرديد. اين قوم، جز مرا نمى‌خواهند و اگر مرا بكشند، كسى جز مرا نمى‌جويند. چون شب شما را فرا گرفت، در سياهىِ آن، پراكنده شويد و خود را نجات دهيد».

عبّاس بن على، برادر امام، على، فرزندش و فرزندان عقيل به پا خاستند و گفتند: پناه بر خدا و اين ماه حرام! چون باز گشتيم، به مردم چه بگوييم؟ [بگوييم:] ما سَرور و فرزند سَرور و تكيه‌گاهمان را رها كرديم و او را هدف تيرها و حلقه‌اى براى پرتاب نيزه‌ها و قربانى‌اى براى درندگان كرديم و از سرِ رغبت به دنيا گريختيم؟! پناه بر خدا! بلكه ما با تو زنده‌ايم و با تو مى‌ميريم.

امام عليه السلام گريست و آنان هم با او گريستند و خداوند، جزاى خيرشان داد. سپس، امام كه درودهاى خدا بر او باد نشست.