294. مقاتل الطالبيّين‌ به نقل از سعيد بن ثابت: چون على اكبر براى مبارزه به سوى آنان رفت، امام حسين كه درودها و سلام خدا بر او باد، پلك‌هايش را برهم نهاد و گريست و گفت: «خدايا! تو بر آنان گواه باش كه جوانى به سوى آنان رفت كه شبيه‌ترينِ مردم به پيامبر خداست».

على اكبر با آنان به شدّت جنگيد. سپس، نزد پدرش بازگشت و گفت: اى پدر، عطش!

امام حسين عليه السلام به او فرمود: «محبوب من! شكيبا باش كه شب نرسيده، از كاسه پيامبر خدا، سيراب مى‌شوى».

12/ 4 دعوت خواهر به شكيبايى‌

295. الملهوف: امام حسين عليه السلام چون شنيد كه خواهرش امّ كلثوم، صدايش را به اين سخنان بلند كرده است كه: وا محمّداه، وا عليّاه! ... واى بر ما پس از تو، اى ابا عبد اللّه!، او را تعزيت داد و فرمود: «اى خواهر! با تسلّاى الهى آرام باش، كه ساكنان آسمان‌ها مى‌ميرند و ساكنان زمين نمى‌مانند و همه آفريده‌ها هلاك مى‌شوند».

سپس فرمود: «اى خواهر، اى امّ كلثوم، تو اى زينب، و تو اى رقيّه، و تو اى فاطمه، و تو اى رُباب! بنگريد كه چون من كشته شدم، برايم گريبان چاك مدهيد و صورت مخراشيد و سخنان نسنجيده مگوييد».