285. الفتوح‌ پس از ذكر گفتگوى ميان امام حسين عليه السلام و عمر بن سعد و راه‌هايى كه امام عليه السلام پيشِ پاى او گذاشت: عمر به هيچ‌كدام [از راه حل‌ها] پاسخِ مثبت نداد. امام حسين عليه السلام از او روى گرداند، در حالى كه به عمر مى‌فرمود: «تو را چه مى‌شود؟ خداوند، به زودى و تندى، تو را در بسترت سر ببُرَد و تو را در روز حشر و نشرت نيامرزد كه به خدا سوگند، اميد مى‌بَرَم كه از گندم عراق، جز اندكى نخورى!».

11/ 6 خبر دادن از آينده دشمنان خود

286. الملهوف‌ از امام حسين عليه السلام (در سخنش در روز عاشورا با ياران عمر بن سعد): هان! به خدا سوگند كه پس از آن، جز به مقدار سوارىِ اسبى نخواهيد زيست تا آن كه آسياب بچرخد و قلّابتان بلرزد.[1] عهدى است كه پدرم، از جدّش براى من نقل كرده است: «شما با شريكانى كه قائليد، كارتان را هماهنگ و عزمتان را جزم كنيد و بى‌آن كه پرده‌پوشى كنيد، كار مرا يكسره كنيد و مهلتم ندهيد». «من بر خداوند، پروردگار من و شما توكّل كردم. هيچ جنبنده‌اى نيست، مگر آن كه زمام اختيارش به دست اوست. بى‌گمان، پروردگار من، بر صراط مستقيم است».

287. تاريخ الطبرى‌ به نقل از حميد بن مسلم، از امام حسين عليه السلام (در روز عاشورا و به گاه جنگ و حمله بر دشمن): آيا به قتل من، تحريك مى‌كنيد؟ هان! به خدا

سوگند، ديگر پس از من، نمى‌توانيد بنده‌اى از بندگان خدا را بكُشيد. خدا به خاطر كُشتن من، بر شما خشم گرفته است.

به خدا سوگند، من اميد مى‌بَرَم كه خدا با خوار كردن شما، مرا گرامى بدارد و سپس، انتقام مرا از شما از جايى كه نمى‌دانيد، بگيرد. هان! به خدا سوگند، اگر مرا بكُشيد، خداوند، ميان شما درگيرى مى‌اندازد و خون‌هايتان را مى‌ريزد و سپس برايتان، جز به اين رضايت نمى‌دهد كه عذاب دردناكِ شما را دو چندان كند.

[1] كنايه از دگرگونىِ سريع احوال دنياست.