278. الأمالى، صدوق‌ به نقل از عبد اللّه بن منصور، از امام صادق عليه السلام: پدرم، از پدرش برايم نقل كرد ... كه: امام حسين عليه السلام به يارانش فرمود: «برخيزيد و آب بنوشيد، كه آخرين توشه شماست، و وضو بگيريد و غسل كنيد و لباس‌هايتان را بشوييد، كه كفن‌هايتان مى‌شود».

سپس، نماز صبح را با آنان خواند و آماده جنگشان ساخت.

11/ 4 اتمام حجّت بر دشمنان‌

279. الملهوف: ياران عمر بن سعد، بر مَركب‌هايشان سوار شدند. امام حسين عليه السلام بُرَير بن حُصَين (/ خُضَير) را روانه كرد تا آنان را اندرز دهد؛ امّا گوش ندادند. به آنها تذكّر داد؛ امّا سودى نكرد. امام حسين عليه السلام بر شترش (/ اسبش) سوار شد و از آنان خواست كه ساكت شوند. ساكت شدند.

پس از حمد و ثناى الهى و ياد خدا، آن گونه كه شايسته خدا بود، و درود بر محمّد صلى الله عليه و آله و فرشتگان و پيامبران و فرستادگان، با گفتارى رسا، چنين فرمود: «مرگ و اندوهتان باد، اى جماعت! حيران و سرگردان، ما را به فريادرسى خوانديد و ما به تاخت، به فريادتان رسيديم؛ [امّا] شما شمشيرى را كه ما به دستتان داده بوديم، به روىِ خود ما بركشيديد و آتشى را كه بر دشمن مشترك‌

ما و شما افروخته بوديم، بر ضدّ خود ما افروختيد و هم‌دست دشمنانتان، عليه دوستانتان شديد، بى آن كه عدالت را ميان شما بگسترنَد و اميدى به آنها داشته باشيد.

هان، واى بر شما! ما را وا نهاديد، در حالى كه شمشيرها هنوز در نيام و ابتداىِ كار است، و رأى [به جنگ‌] هنوز پابرجا نگشته؛ امّا شما چون مَلَخان به سوى آن شتافته و چون پرواز پشه‌ها به سوى آتش و نور، همديگر را به آن فرا خوانديد. نابودى، از آنِتان باد، اى بردگان امّت و بدترين دسته‌هاى آن، كنار افكنان قرآن و تحريفگران سخنان و دار و دسته گنهكاران و پذيرندگان وسوسه شيطان و خاموش كنندگان سنّت‌ها [ى جاويدان‌]! آيا اينان را يارى مى‌دهيد و ما را وا مى‌نهيد؟! آرى. به خدا سوگند، خيانت ميان شما ريشه‌دار و كهن است. ريشه‌هايتان به آن در آميخته و شاخه‌هايتان بر آن، پيچيده است و شما، پليدترين استخوانِ گلوگير براى بيننده و لقمه [ى آماده‌] غاصب گشته‌ايد.