فصل دهم: ردّ پيشنهاد سكوت‌

265. تاريخ الطبرى‌ درباره خروج امام عليه السلام از مدينه: امام حسين عليه السلام با پسران و برادران و پسرانِ برادرانش و بيشتر خاندانش خارج شد، بجز محمّد بن حنفيه كه به امام عليه السلام گفت: اى برادر من! تو محبوب‌ترينِ مردم و عزيزترينِ آنان نزد منى و خيرخواهى را براى كسى سزاوارتر از تو، نيندوخته‌ام. با پيروانت، تا مى‌توانى از يزيد بن معاويه و نيز از شهرها كناره بگير. سپس، پيك‌هايت را به سوى مردم بفرست و آنان را به سوى خود بخوان. اگر با تو بيعت كردند، خدا را بر آن مى‌ستايى و اگر مردم، گردِ جز تو جمع شدند، خداوند با آن، از دين و عقل تو نمى‌كاهد و جوان‌مردى و فضيلتت از ميان نمى‌رود، كه من مى‌ترسم اگر وارد يكى از اين شهرها شوى و به نزد گروهى از مردم درآيى، ميانشان اختلاف بيفتد و گروهى با تو و گروهى عليه تو شوند و به جان هم بيفتند و در اين ميان، تو آماج نيزه‌ها گردى و بهترينِ اين امّت از نظر شرافت ذاتى و نسبى، خونش ضايع‌ترين و خودش خوارترين شود.

امام حسين عليه السلام به او فرمود: «برادر من! من، حتما مى‌روم».

محمّد بن حنفيه گفت: در مكّه فرود آى. اگر آنجا جاى مطمئن و محل استقرار بود، كه راهى [مناسب‌] است، و اگر مطابق ميلت نبود، به شنزارها و قلّه كوه‌ها و از شهرى به شهرى مى‌روى تا ببينى كار مردم به كجا مى‌كشد و آن زمان، مى‌دانى‌

كه چه بايد كرد. درست‌ترين رأى و دور انديشانه‌ترين كار، زمانى به دست مى‌آيد كه به جد، به استقبال رخدادها بروى و هيچ‌گاه رخدادها بر تو از اين مشكل‌تر نيست كه از پشتِ سر، آنها را دنبال كنى.

امام عليه السلام فرمود: «اى برادر من! خيرخواهى كردى و دلسوزى نمودى. اميدوارم كه نظرت استوار و با توفيق همراه باشد».