فصل ششم: پيروان اهل بيت‌

6/ 1 فضيلت پيروان اهل بيت‌

225. المحاسن‌ به نقل از زيد بن ارقم: امام حسين عليه السلام فرمود: «از پيروان ما، جز صدّيق شهيد نيست».

گفتم: فدايت شوم! چگونه چنين مى‌شود، در حالى كه توده آنها در بسترهايشان مى‌ميرند؟

فرمود: «آيا در كتاب خدا در سوره حديد نخوانده‌اى: «و كسانى كه به خدا و فرستادگانش ايمان آوردند، آنان، نزد خداوندگارشان صدّيقان و شهيدان هستند»»؟

گفتم: گويى تاكنون اين آيه از كتاب خدا را هرگز نخوانده‌ام.

فرمود: «اگر شهيدان، فقط كسانى بودند كه تو مى‌گويى (كسانى كه در جنگ شهيد مى‌شوند)، تعداد شهيدان، اندك بود».

226. تفسير فرات الكوفى‌ به نقل از ابو جاريه و اصبغ بن نُباته: هنگامى كه مروان، امير مدينه بود، براى مردم خطبه خواند و به اميرمؤمنان، ناسزا گفت. پس امام‌

حسين عليه السلام خشمگينانه برخاست و بر مروان درآمد و به او فرمود: «اى پسر زنِ كبودْ چشم‌[1] و پسر زن شپش‌خوار! تو به على ناسزا مى‌گويى؟! ....

آيا از آنچه درباره تو و يارانت، و نيز آنچه [از قرآن‌] درباره على عليه السلام است، باخبرت نكنم؟ خداوند تبارك و تعالى مى‌فرمايد: «كسانى كه ايمان آوردند و كار شايسته كردند، به زودى خداوند رحمان، براى آنها [در دل ديگران‌] محبّتى مى‌نهد». اين، براى على عليه السلام و پيروان اوست. «ما آن را به زبان تو آسان كرديم تا تنها پرهيزگاران را بدان بشارت دهى». پس پيامبر صلى الله عليه و آله آن را به على بن ابى طالب عليه السلام بشارت داد».

[1] در عرب، به زنى كه چشمش برگشته و سفيدى‌اش آشكار شده باشد،« زرقاء» مى‌گويند. در روايات، به عنوان نكوهش شخص به كار رفته است، نه آن به عيبى و يا صفتى ديگر اشاره داشته باشد؛ امّا زرقاء بنت موهب، مادر بزرگ مروان، زنى بدكاره بود( الكامل: ج 4 ص 160).