3/ 4 از سرچشمه‌هاى علوم اهل بيت‌

143. بصائر الدرجات‌ به نقل از جُعَيد هَمْدانى (كه از كسانى بود كه با امام حسين عليه السلام به سوى كربلا راهى شد): به امام حسين عليه السلام گفتم: فدايت شوم! به چه چيزْ حكم مى‌كنيد؟

فرمود: «اى جعيد! به حُكم خاندان داود عليه السلام حكم مى‌كنيم. پس چون در چيزى درمانديم، روح القُدُس به ما ياد مى‌دهد».

3/ 5 دوستى اهل بيت‌

144. عيون أخبار الرضا عليه السلام‌ به سندش، از امام حسين عليه السلام: مهاجران و انصار، گِرد پيامبر خدا جمع شدند و گفتند: بى‌گمان، اى پيامبر خدا! زندگى‌ات و نيز ميهمانانى كه گروه، گروه بر تو درمى‌آيند، هزينه دارد. اين دارايى‌ها با جانمان از آنِ تو، و در آن، به نيكى و اجر، حكم بران. هر چه را خواستى، عطا كن و هر چه را خواستى، بى‌زحمت و سختى، نگاه دار.

خداوند عز و جل روح الأمين را بر او نازل كرد و گفت: اى محمّد! «بگو: از شما اجرى نمى‌خواهم، جز دوستى درباره خويشاوندان»؛ يعنى پس از من، با نزديكانم دوستى بورزيد.

وقتى بيرون آمدند، منافقان گفتند: چيزى پيامبر خدا را به نپذيرفتن پيشنهاد ما وادار نكرد، جز اين كه ما را بر دوستى با نزديكانش پس از خويش برانگيزد و آن آيه، جز افترايى برساخته در همان مجلس نبود. اين، سخنِ درشتى از سوى آنان بود. خداى عز و جل هم اين آيه را نازل كرد: «يا مى‌گويند: آن را افترا بسته است. بگو: من، آن را دروغ نبسته‌ام. شما در برابر خدا، اختياردار من نيستيد. او داناتر است به آنچه [به ناحق‌] در آن فرو مى‌رويد. گواه بودن او ميان من و شما كافى است، و البته اوست آمرزنده مهربان».

پيامبر صلى الله عليه و آله براى يارانش پيام فرستاد و فرمود: «آيا خبرى شده است؟».

گفتند: آرى. به خدا سوگند، اى پيامبر خدا! برخى از ما سخنِ درشتى گفته‌اند كه آن را ناخوش داريم.

پس پيامبر خدا، آيه را بر ايشان خواند و آنان، گريستند و گريه‌شان شدّت گرفت. پس خداوند عز و جل، نازل كرد: «و اوست كه توبه را از بندگانش مى‌پذيرد و از زشتكارى‌ها در مى‌گذرد و مى‌داند چه مى‌كنيد».