باب سوم: حكمت‌هاى عقيدتى و سياسى‌

فصل يكم: امامت‌

1/ 1 گوناگونى پيشوايان‌

103. الفتوح: امام حسين عليه السلام رفت تا به ذات عِرق‌[1] رسيد. در آنجا مردى از بنى اسد به نام بِشْر بن غالب را ديد و از او پرسيد: «از كدام قبيله‌اى؟».

گفت: از بنى اسد.

فرمود: «اى برادر بنى‌اسدى! از كجا مى‌آيى؟».

گفت: از عراق.

فرمود: «وقتى عراقيان را ترك كردى، چگونه بودند؟».

گفت: اى فرزند دختر پيامبر خدا، آنها را در حالى پشتِ سر نهادم كه دل‌هايشان با تو و شمشيرهايشان با بنى اميّه بود.

امام حسين عليه السلام به او فرمود: «اى برادر عرب! راست گفتى. خداى تبارك و تعالى هر چه بخواهد، مى‌كند و هر چه اراده كند، حكم مى‌رانَد».

مرد اسدى به امام عليه السلام گفت: اى فرزند دختر پيامبر خدا! از سخن خداى متعال به من خبر ده: «روزى كه هر دسته از مردم را با پيشوايشان فرا مى‌خوانيم».

امام حسين عليه السلام فرمود: «آرى، اى برادر بنى‌اسدى! آنها دو گونه پيشوا هستند: پيشواىِ هدايت كه به هدايت فرا مى‌خواند و پيشواى گم‌راهى كه به بيراهه فرا مى‌خوانَد. هر كس، دعوت پيشوايى هدايت را پاسخ دهد، به بهشتْ رهنمون مى‌شود و هر كس، به پيشواى گم‌راهى پاسخ گويد، به دوزخ درمى‌آيد».

[1] ذات عِرق، در حدّ فاصل بيابان نجد در شمال عربستان و سرزمين تهامه واقع شده و ميقات عراقيان است. نيز گفته شده كه كوهى در راه مكّه است.