5/ 14 تجسّم اعمال‌

102. المناقب و المثالب: امام حسين عليه السلام در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله نشسته بود كه صداى مردى از امَويان را شنيد كه با يارانش صحبت مى‌كرد و صدايش را به امام حسين عليه السلام مى‌شنوانْد و مى‌گفت: ما با آل ابو طالب، در نبوّت، شريكيم و هر چه آنان از خويشاوندى سببى و نسبى دارند، ما هم داريم؛ ولى ما به خلافت، دست يافته‌ايم كه آنان نيافته‌اند. پس به چه چيز بر ما فخر مى‌فروشند؟ و اين را سه بار گفت.

پس امام حسين عليه السلام به جانب او رو كرد و فرمود: «امّا اولين بار كه گفتى، من از سرِ بردبارى چيزى نگفتم. بار دوم، از سرِ گذشت، چيزى نگفتم. بار سوم، پاسخت را مى‌دهم:

من از پدرم شنيدم كه فرمود: در وحى نازل شده بر محمّد صلى الله عليه و آله است كه:" چون قيامت كبرا بر پا مى‌شود، خداوند، بنى اميّه را به شكل موران خُرد، محشور مى‌كند و مردم، آنان را لگدمال مى‌كنند تا از حساب، فارغ شود. سپس، آنان را مى‌آورند و حساب‌رسى مى‌كنند و به [سوى‌] آتش [دوزخ‌] مى‌برند"».